اندرین گوشه ی خاموشِ فراموش شده .

من در این گوشه ، که از دنیا بیرون است 

آسمانی به سرم نیست ، از بهاران خبرم نیست 

آنچه میبینم دیوار است 

آه، این سختِ سیاه ، آنچنان نزدیک است 

که چو برمیکشم از سینه نفس ، نفسم را برمیگرداند

ره چنان بسته ،که پروازِ نگه ، در همین یک قدمی می ماند