قبولِ اینکه عینک بزنم

چند روز است که دیگر بد نیستم .حس بدی نسبت به خودم ندارم. شاید بشود گفت از وقتی توانستم وقتی با خودم حرف میزنم از جمله های خوبی استفاده کنم.دیگر خودم به خودم سرکوفت نمی‌زنم.و به خودم روحیه میدهم.درست برعکس کاری که بهم القا شده بود. فکر میکردم واقع بین بودن به این ست که مدام عیب هایت را یاد آوری کنی و خودت را به باد انتقاد بگیری . خود عزیزم تو برای خودت زندگی می‌کنی. تو در رقابت با خودت هستی . در آخر این تو هستی که طعم لذت را باید بچشی، زیر زبان تو باید مزه کند، نه هیچکس دیگر خود عزیزم.ایمان دارم که ما در آخر راضی از این دنیا میرویم.در حالی که یک آخیشِ از ته دل می‌گوییم چشمانمان را میبندیم و لبخند می‌زنیم. مگر چیزی غیر از این وجود دارد که باید خوب باشیم?ما خوب می‌شویم.وقتی حس رضایت میکنیم که خوبی کرده باشیم. تنها چیزی که میماند همین است. حالا میتوانم با خیال راحت به کامک پیام دهم.بدون داشتن توقع اضافه ای و به احترام نُه سال آشنایی با او در ارتباط باشم.میتوانم با او مثل همان دختر بغل دستی ام که توی تاکسی نشسته بود رفتار کنم ، لبخند بزنم و شاید هم باهم برویم قدم بزنیم.میدانید به من مربوط نمیشود دستاورد ها یا از دست داده های دیگران.انگار به خودخواهی و انتقاد عادت کرده‌ باشم، در مغزم همه اش درحال قضاوت های یک جانبه بودم . کسی که به خودش رحم نکند به بقیه هم نمیکند.کامک بارها گفته بود افسردگی دارد. و مشاوره می‌رود. گفته بود هر وقت میخندد دلشوره میگیرد. روزهایش را در اضطراب تمام شدن همه چیز میگذراند. مثلاً اگر عمر مادرش تمام شود ، اگر روزهای خوب دانشگاه تمام شود ، اگر دیگر استاد مورد علاقه را نبینم و. . او می‌گفت که گریه میکند.برای همه ی این چیز ها.و من خیلی بی ملاحظه بودم. سخت گیر و غیر منطقی.از ضعیف بودن کامک حالم بهم میخورد . از این نازپروردگی.اما حالا قبولش کردم.کامک مدلش همین است. شاید دنیا جایی برای او نیست . نمیشود با او در مورد آفریقا حرف زد . در مورد عکاسی جنگ .در مورد فقر یا چیز های ناخوشایند. او اینگونه است دیگر.طاقتش را ندارد . استرس میگیرد . و اینجا من دوست بدی بودم که درکش نکردم .او اینگونه راحت است که همه چیز را گل و بلبل ببیند.حتی اگر بداند دروغ است، او دوست دارد باور کند.خود عزیزم قوی تر شده .دیگر از تغییر نمی‌ترسد . تغییر رابطه ، تغییر آدمها ،تغییر عقیده و یا تغییر رویاهایش .